Lince

Op een bijzonder donkere, koude, late winternacht, op de vooravond van de lente, waren Paolo en Tiziana in Palermo met hun grootvader Guglielmo en de hele familie. In de stad werden de festiviteiten voor de Zonnewende voorbereid en de mensen werden bezield door die zelfverzekerde euforie die voorafgaat aan grote gebeurtenissen, vol verwachting van de zegen van de nieuwe oogst, de vrucht van hun harde werk op het land. Geluk, zeiden ze, kwam naar de stad en dus verlichtten ze de duisternis met vuren en de straten met de kleur en hypnotiserende geuren van bloemen. De lucht was de zwartste van alle zwarten en een lichte mist verborg de stappen van de kinderen toen ze zich waagden in de steegjes tussen de barokke paleizen om de vreugdevuren te zien die de vallei opfleurden met lange tongen van vuur, hun geknetter verbrak de griezelige stilte die lag op de stad. Hun grootvader volgde de omtrek van een sterrenbeeld dat aan de hemel hangt en dat alleen zichtbaar is in de donkerste nachten. Zelfs bij deze zeldzame gelegenheden worden de prachtige, zelden opgemerkte sterren waaruit het bestaat alleen onthuld voor de ogen van de echt ervaren en geduldige waarnemers die bereid zijn te wachten en ze te herkennen. Zo wordt ook een artistieke geur alleen onthuld aan die echte kenners die de kennis en de ziel hebben om het te begrijpen! Het hemelgewelf zag eruit als een zwarte mantel die de hele melkweg had omhuld, niet had opgeslokt, maar Guglielmo begon vakkundig te wijzen op kleine lichtgevende stippen die aanvankelijk ver weg leken, maar die gestaag in intensiteit toenamen en steeds mooier en mysterieuzer werden naarmate de kinderen staarden ernaar. Lince staat namelijk bekend als een sterrenbeeld vol dubbelsterren, pulserend als een baken in de nacht en signalen naar reizigers en dromers.