Ursa

Het verhaal van deze geur begint rond het Comomeer. Een waterlichaam dat ons altijd heeft gefascineerd omdat het zelfs veel dieper is dan de zee waar we wonen, maar toch omringd door spectaculaire bergen. In feite ligt het meer in een bassin omringd door beboste bergen en heeft het een gevarieerd en geparfumeerd landschap. Langs de oevers zijn er weilanden, bossen, ruige en imposante rotsen, pittoreske dorpjes met uitzicht op het water en prachtige villa's met parken en tuinen. Het centrale deel van het meer, waar alle drie de takken samenkomen, is het mildste punt maar met het breedste landschap. We vonden het geweldig om dit kruispunt van water in de boot te bereiken en de beste uitzichten te zien over het voorgebergte van Bellagio, op het noorden van Grigna met uitzicht op de Valsassina en, op heldere dagen, het bovenste bekken met de Alpen op de achtergrond. De meest bekende en geliefde plek is altijd de Lecco-tak geweest met een ruig en pittoresk panorama, met de zuidelijke Grigna, van Dolomieten oorsprong, en de Corni di Canzo-rotsen die afdalen naar het meer en pittoreske baaien en inhammen vormen.  

Ons favoriete toevluchtsoord was de bron van de Fiumelatte, beschreven door Leonardo da Vinci. Het was al bekend als "Fiumelaccio" in de Codex Atlanticus door Leonardo da Vinci, die erg geïntrigeerd door dit fenomeen.

"Het is de Fiumelaccio, die hoog valt van meer dan 100 ellen uit de ader waar hij is geboren, recht op het meer, met onschatbaar tumult en lawaai." (Leonardo da Vinci)

Deze stroom die Leonardo da Vinci intrigeerde, had ons, kinderen, betoverd vanwege de functie die is uniek in de wereld: van 25 maart tot 7 oktober stroomt er met tussenpozen water in de beek water komt uit een mysterieuze grot vol geuren die onmogelijk te verwoorden zijn en het zou een understatement zijn dat het probeerde. Een plek waar de alchemie van de parfumeur tot leven kwam voordat iemand anders waar. De rots van de grot zelf was geparfumeerd. Na de periode dat de stroom stroomt met tussenpozen, je kunt zijn kanaal zien dat een echt maanlandschap lijkt te zijn gehuld in de kosmische ossen van een plek waar nooit natuurlijk licht is. Naar binnen gaan met een fakkel van vuur was alsof ik op de maan liep, maar nog spannender en levendiger in mijn herinnering was weggaan en mezelf voor de spiegel van kalm water van het meer vinden waarop de weerspiegelde veranderende maan en de Grote Beer die boven de hoge bergen ligt, de twee ondergedompeld in een omhullende geur van aarde en wortels, verfrist door de geur van het water. Uit deze emotie komt een streng, maar tegelijkertijd geruststellend, extract als de hand die ondersteunt je op het moeilijke pad. Een kracht en een warmte die je nooit in de steek laat.